Couvreur-Online

10-08-2021
Ja, nu zijn we echt weer thuis. Thuis in ons eigen huisje in Ugchelen. Thuis in ons eigen vertrouwde natte, groene, ‘zomerse’ kikkerlandje…
Sinds onze vorige blog hebben we nog genoten van een krappe twee weken op Melusi. Dat was echt heel goed en fijn. Deze laatste dagen stonden in het teken van nog een laatste mogelijkheid om lekker de handen uit de mouwen te steken, maar ook van afscheid. We hebben nog een keer kunnen koken in het weekend voor de residents. Maartens kookkunsten werden nog een laatste maal zeer gewaardeerd.

Wietske heeft de laatste liggende naaiprojecten kunnen afronden dus alle beddengoed is weer passend, versleten gordijnen zien eruit als nieuw en de klus-spijkerbroeken kunnen weer een tijdje langer mee.
Maarten heeft samen met enkele residents een van de speeltuinen opgeknapt. Het klimtoestel is gerepareerd en van een nieuw likje verf voorzien. Hopelijk duurt het niet lang meer voordat deze speeltuin weer in gebruik genomen kan worden door vrolijke kinderen die bij Melusi op kamp kunnen… De speeltuin is er klaar voor!

Tijdens het werken was er gelegenheid voor goede gesprekken. De man waar Maarten mee optrok was rond de 30, hoogopgeleid en had het ver geschopt, maatschappelijk gezien. Maar na tegenslag was hij in aanraking gekomen met drugs en zo verloor hij alles. Melusi biedt een veilige haven waar hij op adem kan komen en hopelijk zijn leven in een nieuwe richting kan draaien.

Op de bucket-list van Wietske stond nog altijd het werken in de moestuin. Als echte polderdochter wilde ik graag met mijn voeten in de klei staan. Nou is de klei in Zuid-Afrika wel van iets andere structuur dan die polderklei waar ik als tiener de preiplantjes instopte, maar het gevoel dat je na zo’n ochtend in de tuin je maaltijd echt hebt verdiend is vergelijkbaar. Ik ben erg gefascineerd over de wijze waarop de moestuin op Melusi wordt ingezet. Een van de residents, Garth, heeft veel ervaring als agrariër en runt de tuin met strakke hand. Hij heeft de tuin ingericht en zoekt continue naar manieren om de beschikbare ruimte en middelen zo efficiënt mogelijk te benutten.

Garth in de groentetuin

Elke dag komen er zo’n 15 mensen uit de omgeving om in de tuin te werken. Ze starten de dag om 7:30 uur met een halfuur devotion. Dat is een moment van bijbelstudie en zingen. Hierna gaan ze de tuin in. Garth begeleidt ze tijdens het werken. Ze leren verantwoordelijkheid te dragen voor de hun opgelegde taak én de hun toevertrouwde materialen en gereedschappen. Rond 11:30 uur wordt het werk afgerond en krijgen de werkers uitbetaald. Afhankelijk van de donaties krijgen ze maize-meel, maas, yoghurt, sap en van tijd tot tijd ook kledingpakketten. Als er voedsel van het land wordt geoogst krijgen ze daar uiteraard ook een deel van mee naar huis.

De werkers lopen soms kilometers ver om een ochtend te kunnen werken. De plekken zijn niet onbeperkt, dus mensen die willen komen werken komen soms op een wachtlijst te staan. De werkers hebben een vaste dag. Als ze twee keer niet komen opdagen vervalt hun plek en mag de volgende op de lijst aan het werk.


Wanneer je in de omgeving van Dundee rondrijdt bekruipt je vaak het idee dat er zoveel armoede en leed is. We zouden iedereen wel voedsel willen geven. Maar wat je dan bereikt is dat de mensen hun hand gaan ophouden en verwachten dat anderen hun problemen oplossen. Dankzij het Food-For-Work principe kunnen mensen door het werken echt hun voedsel verdienen. Daarmee bereik je dat het zelfrespect van de mensen groeit. Zo kunnen ze hun eerste stappen zetten in het zelf oplossen van hun problemen. Want het is onmogelijk dat anderen dat doen.
Sommige werkers komen al jaren elke week naar Melusi om hun werk te doen. Zo ook enkele mama’s die echt op leeftijd waren, al ruim in de 80. Ze kwamen om een voedselpakket te verdienen om hun (vooral) kleinkinderen te kunnen onderhouden. Het werk begint vroeg in de ochtend en er wordt fysiek behoorlijk wat van de werkers gevraagd. Maar de mama’s hielden vol omdat thuis de hongerige maagjes wachtten. Melusi heeft toen enkele mama’s met ‘pensioen’ laten gaan. Op donderdagmiddag worden er enkele voedselpakketten uitgedeeld aan ‘gepensioneerde’ werkers. Met de donaties die Melusi ontvangt worden op deze manier wekelijks zo’n 90 gezinnen onderhouden.


Ik blijf me erover verwonderen hoe mooi dit principe werkt. En als er dan donaties komen van de locale zuivelfabriek, en de koeling tot de nok toe vol zit, is dat iets om dankbaar voor te zijn. Zo kunnen deze families ook komende week eten. Maar tegelijkertijd, wanneer je de inhoud verdeelt in 90 pakketten, is de koeling ook zo weer leeg…

Met onze activiteiten in de laatste weken ging dat net zo. We wilden nog veel doen en onze laatste dagen hebben we intensief benut, maar het was ook weer zo voorbij…
De kinderen hebben genoten van de laatste dagen. Twee nachtjes was het extra bed in ons huisje gevuld met een logeetje. Het vriendinnetje van Arya en Camilla bleef gezellig logeren. Op een andere avond werden alle kinderen op Melusi uitgenodigd bij een teamlid voor een sleep-over. Ook Camilla bleef dapper logeren. Ze hebben films gekeken en de zaterdagochtend startte met een pannenkoeken-eet-wedstrijd. Tot Matthieu’s grote verwondering eindigde hij niet in de top-3. Hij heeft zijn meerderen ontmoet… Wat een boel pannenkoeken kunnen sommige kinderen wegkrijgen!!!
Tijdens de braai die we later die dag zelf thuis hadden waren de kinderen niet zo hongerig, maar wel moe…

In de laatste weken hebben we met een aantal mensen ter afscheid nog apart gegeten of een braai gehad. Op een avond werden we door het Zulu-echtpaar uitgenodigd voor een traditionele Zulu-maaltijd bij hen thuis. Ze hadden het meubilair opzij geschoven en we mochten plaats nemen op grasmatten op de grond. Op het menu stonden kippenvoeten en een soort gekookt broodgerecht. Het serveren ging ook op traditionele wijze waarbij het tienernichtje op de knieën de schaal met water (voor handen wassen) en de gerechten serveerde. Toen ze wilde starten bij Wietske werd ze teruggeroepen want: je begint altijd bij de man, daarna komen de kinderen, en de vrouwen krijgen wat er overblijft. Later hoorden we dat de vrouwen officieel niet eens in dezelfde ruimte als de mannen eten… Zo was deze maaltijd ook voor de nichtjes een leerzaam moment;-) Gelukkig kreeg Wietske wel gewoon eten bij de rest van de groep. Er werd geen bestek gebruikt (scheelt weer afwas;-) wat vooral de kinderen erg prettig vonden. Na de maaltijd beging Wietske nog een misser door hulp aan te bieden bij de afwas. Dat hoort dus beslist niet… Maar het was erg gezellig en wij vonden het ook erg lekker!


In de week van ons vertrek werden de maatregelen in Zuid-Afrika wat versoepeld. Hierdoor konden we weer op outreach. Maarten en de kinderen zijn nog een laatste keer mee geweest met de verschillende groepen. Ook kon Matthieu nog een paar keer mee naar de voetbaltraining om afscheid te nemen van de jongens. Hij heeft een onvergetelijke indruk achtergelaten op het team met zijn enthousiasme en ze zullen elkaar missen!
Op woensdagochtend voor ons vertrek hebben we afscheid genomen in het team. We zijn slechts 3 maanden op Melusi geweest, waarvan we zelfs ook enkele weken in isolatie of op vakantie zijn geweest. Effectief was onze tijd met het team slechts zeer kort, maar we hebben met iedereen een relatie opgebouwd en de mensen in ons hart gesloten. Het is zo bijzonder om echt deel te hebben uitgemaakt van de community van Melusi. Het was ontroerend om zo afscheid te moeten nemen, maar we kijken terug op een hele bijzondere periode die we beslist niet zullen vergeten.

Op donderdag hebben we rond lunchtijd Melusi uitgezwaaid en werden we door Stephan naar het vliegveld in Johannesburg gebracht. Halverwege zijn we nog even gestopt om te kijken hoe het met ‘onze welpjes’ ging. Ze waren intussen goed gegroeid en we hebben ze voor de zekerheid geen afscheidsaai gegeven…
We kwamen mooi op tijd aan op het vliegveld en dat was maar goed ook. We startten met een sneltest en dat ging keurig snel, maar daarna bleek dat we niet geboekt stonden op de vlucht. We waren namelijk door KLM omgeboekt (vanwege covid… tja, dat is iets nieuws schijnt…) en bij dat omboeken was blijkbaar ergens een vinkje vergeten. Maar dat probleem bleek gelukkig niet onoplosbaar en na wat wachten kregen we onze tickets. Toen op weg naar het vliegtuig, maar om daar te komen moesten we iets van 5 verschillende formulieren invullen, in 5-voud, met dezelfde strekking over onze gezondheid. Zo waren onze 4,5 uur op het vliegveld ook zo gevuld (zucht)! Uiteindelijk vlogen we weer naar Nederland. Het vliegtuig was helaas voor ons niet zo leeg als op de heenweg, maar los daarvan ging de vlucht zeer voorspoedig en vrijdagochtend landden we op Nederlandse bodem.
Het is behoorlijk wennen om weer terug te zijn, maar ook goed om familie, vrienden, buren en alle bekenden weer te zien.

Waarschijnlijk is dit voorlopig ons laatste blog. Misschien dat we nog een keer wat anekdotes zullen plaatsen, of wat extra foto’s… Wanneer je geabonneerd bent op onze updates zul je daar tegen die tijd wel een melding van ontvangen.

Bedankt voor al jullie interesse in de afgelopen periode. Bedankt voor de leuke reacties die we geregeld ontvingen. Het lukte niet altijd om te reageren, maar we hebben met veel plezier ook jullie verhalen gelezen!
We hopen jullie snel weer life te ontmoeten wanneer dat nog niet is gebeurd. Intussen zijn we na quarantaine en negatieve test, weer up-and-running… Dus hopelijk tot snel!

Geniet van jullie vakantie!!!
Heel veel liefs uit het groene Ugchelen van ons allemaal,
Maarten, Wietske, Matthieu, Arya en Camilla