Couvreur-Online

17-07-2021
We hebben allemaal wel eens die beelden gezien op televisie van plunderingen, brandstichting en vernielingen. We begrepen het niet en konden ons niet voorstellen dat mensen zover konden gaan. Toen ging de tv weer uit...
Afgelopen week kwamen de beelden weer tot ons, maar dit keer was het geen 'ver-van-je-bed-show' voor ons. De provincie KwaZulu-Natal, het hart van de onrust, is de provincie waar wij verblijven. En de plaatsen die in het nieuws kwamen vanwege alle onrust, lagen vlak bij de route die wij hadden willen nemen op de terugreis van onze vakantie. En zo komt het opeens heel erg dichtbij.
In de tijd dat we nu in Zuid-Afrika zijn hebben we echt geprobeerd om te begrijpen waar de mensen staan, wat ze beweegt en wat ze nodig hebben. In die tijd hebben we ontdekt dat de problemen zo complex zijn en dat de oplossingen zo ontoereikend, dat we er moedeloos van zouden worden als er geen hoop zou zijn. Hoe schokkend de situatie in Zuid-Afrika is geëscaleerd afgelopen week verbaast ons dan ook niet zo erg als je misschien zou denken.

Maar, verbaasd of niet, het was wel zeer beangstigend! Want alle basisbehoeften stonden van het ene op het andere moment onder spanning. Ten eerste VEILIGHEID. Hoe veilig zijn wij, als blank gezin met 3 jonge kinderen, in een land waar de rassenkaart wordt gespeeld zodra iemand zijn verantwoordelijkheid niet wil dragen? En bovendien, we spreken weliswaar een mondje Engels, maar de essentie van sommige stellingen zijn voor ons soms moeilijk te begrijpen. We waren ver verwijderd van de mensen die kennen en vertrouwen, zonder zicht op een mogelijkheid om weer terug te kunnen gaan. Daarbij voelde niemand zich veilig in de provincie, blank, zwart, indier of alles daartussenin. Via de berichtgeving op tv kregen we niet de indruk dat er iemand was die op korte termijn de situatie zou weten om te keren. Wat we zagen was complete anarchie en een overheid die verdeeld was en al het vertrouwen al tijden geleden had verspeeld.

De tweede basisbehoefte was uiteraard VOEDSEL. Hebben we genoeg voedsel voor vandaag en morgen en ...? Omdat wij op vakantie waren hadden we uiteraard geen voorraden of dergelijke, maar wel kindermondjes om te voeden. En aangezien zoveel winkels geplunderd werden, en het hele bevoorradingssysteem daarachter werd verbrand, kon niemand zeggen of de winkels weer bevoorraad zouden worden als de rust zou weerkeren. Dus wij hielden de berichtgevingen in de appgroepen goed in de gaten en ook wij liepen vroeg in de ochtend door de supermarkt met een 10-kilo-zak rijst en extra toiletpapier. Want 'je weet maar nooit...'

Gelukkig hadden we op dinsdag gelegenheid om te tanken dus onze auto was klaar voor de reis terug. Voor de zekerheid hebben we woensdagochtend nog een 20-liter-fles gekocht en ook met diesel gevuld. Net op tijd, want woensdagmiddag bleek alle diesel in St. Lucia en wijde omgeving op. Met de telefoonnummers van de ambassade in mijn schoenen en een vluchttasje met eerste levensbehoeften (chocolade enzo) binnen handbereik, hielden we de ontwikkelingen nauwlettend in de gaten. Op woensdag kwamen de eerste berichten van soldaten 'on the ground' en wegen die weer open waren. Op donderdag waren de berichten dusdanig dat we ons voornamen om vrijdagochtend de reis naar Dundee te ondernemen. Toen stond er op donderdagmiddag opeens een auto voor de deur met een ouder echtpaar dat op stel en sprong hun huis was ontvlucht uit het stadje in de omgeving. Dit vanwege beelden met rennende mensen die naar het stadje toe kwamen gesneld. De mensen waren hier zo van geschrokken dat ze naar St. Lucia waren gevlucht om veilig te zijn. Zou het nu opeens toch zo heel dichtbij komen?
Het bleek vals alarm. Het stadje was dagen dichtgehouden door bewoners en beveiliging. Niemand kon erin en de winkels waren gesloten. Op donderdag hadden ze voorzichtig de winkels geopend en eind van de middag had iemand bericht gestuurd dat de winkels bijna weer zouden sluiten. De beelden waren dus van mensen die zich haasten om toch nog kans te hebben iets te eten te kopen. Gelukkig maar.

Vrijdagochtend zijn we dus vertrokken zodra het licht was, rond 6:30 uur. Bij het verlaten van St. Lucia ontdekten we dat we inderdaad behoorlijk veilig waren geweest. De enige weg naar St. Lucia bestaat uit een brug over een rivier die vol zit met krokodillen en nijlpaarden. Deze brug was afgezet met uitgerold prikkeldraad en containers gevuld met stenen. Via een smalle doorgang konden we de brug passeren die vol stond met beveiliging, burgers, politie en een handjevol soldaten. Dag jongens! En bedankt... Onze reis was begonnen.

Via een landweggetje bereikten we de snelweg. Helaas was er geen oprit om op de juiste weghelft te komen. Voor ons als goedgemanierde Nederlanders was dat even schakelen. Dan maar de andere oprit en met een bocht de goede weghelft opdraaien. Prompt rijdt er een politiewagen voorbij, maar die heeft wel andere zorgen dan die ene auto die met de verkeersregels sjoemelt. Het is niet te vergelijken met het Nederlandse verkeer, we waren de enige auto op dat moment haha. Maar goed, zo kwamen we snel op de juiste weg.

We waren de hele weg zeer waakzaam want het verkeer is hier niet zoals we gewend zijn en de wegen hier zijn altijd verraderlijk. Zo zitten er regelmatig grote gaten in de weg en er kan er zomaar een koe oversteken. Ook lopen en fietsen de mensen gewoon langs de kant van de weg. Maar het was zeer rustig met verkeer en we konden goed doorrijden. Eenmaal werden we staande gehouden door een wegblokkade, vergelijkbaar met die bij St.Lucia, echter met meer soldaten. Een agent vroeg ons waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. Toeristen uit Nederland hebben ze hier al een jaar niet gezien. Als je dan ook nog naar Dundee wilt, dan kijken de mensen je wel wat vreemd aan. Maar toen we zeiden dat we daar vrienden hadden mochten we gelukkig doorrijden. Pfft, dat was toch even spannend... Later passeerden we nog zo'n wegversperring, maar hier hoefden we niet te stoppen. We zijn in een keer doorgereden en kwamen tegen 12:00 uur weer in Melusi aan. Dat voelde echt als thuiskomen! We waren precies op tijd voor de lunch en konden gelijk aanschuiven. Het was heerlijk om bijna iedereen weer te zien en echt een opluchting om weer terug te zijn in ons 'eigen huisje'.

In Dundee is het relatief rustig gebleven. Ook hier hebben mensen een poging gewaagd, maar de beveiliging van het winkelcentrum was voldoende om de rust te bewaren. Gelukkig maar!
Het land heeft echt een enorme klap gehad. De schade is enorm en de gemoederen zijn nog lang niet overal bedaard. Het is wel hartverwarmend om te zien dat de mensen na dit dieptepunt hun krachten bundelen en zij aan zij de straten opruimen. Jong en oud, arm en rijk, vitaal of gebonden aan een rolstoel, in alle kleuren van de regenboog, de mensen werken samen om de schade te herstellen. Dat beeld geeft hoop! We hopen en bidden dat dit land geleid zal worden met wijsheid en dat de prachtige mensen die hier wonen, waarvan wij de eer hebben gehad er al een heel aantal te mogen ontmoeten, mogen leven met hoop op toekomst die mooier zal zijn dan de situatie nu.

Voor ons zijn nu echt de laatste loodjes aangebroken. Het werk op Melusi is vanwege de lockdown nog steeds erg rustig, zonder outreaches etc. Hopelijk kunnen we komende week nog helpen bij het Food-For-Work project en dan volgende week afronden en weer naar Nederland...
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes en meeleven! We hopen dat het ook goed gaat met jullie thuis... Vele van jullie hebben nu vakantie, geniet ervan!
Lieve groet uit Zuid-Afrika van ons allen